Guido Guidi & Gerry Johansson: Diachronie

Guido Guidi en Gerry Johansson zien schoonheid in plekken waar je die niet gezocht zou hebben. Altijd zijn het plaatsen die ooit door mensenhanden werden aangeraakt. En hoewel het om mensenwerk gaat, schittert die mens zelf door afwezigheid. Waardoor de beelden lastig te determineren zijn. De afgewogen composities, het uitgebalanceerde licht en de zorgvuldige beelduitsneden dragen bij aan de rust, eenvoud en tijdloosheid.

Op een dag in 2014 reed Gerry Johansson (Zweden, 1945) over een klein weggetje tussen Classe en Lido Dante, net buiten het Italiaanse Ravenna. Vanuit zijn ooghoek zag hij een bord met de tekst ‘Meloni Meloni’. Associërend dacht hij aan woorden als melodie en melancholie. Hij kreeg meteen een goed humeur, parkeerde zijn auto en begon langs de Via Bosca te lopen. Een kort weggetje, misschien vier, vijf kilometer lang. Een typisch Italiaanse weg op de grens van buitenwijk en platteland. Maar heel interessant als je in een vrolijke bui bent. In de loop der jaren is Johansson er verschillende keren teruggekomen.

Johansson geeft ons een extra paar benen en ogen. Hij loopt en kijkt aandachtiger en onbevangener dan de meesten van ons dat doen. Bedachtzaam draait hij in steeds nauwere cirkels om een object en fotografeert het vanuit alle denkbare hoeken. Hij verandert het perspectief en daarmee onze kijk op de dingen. De ogenschijnlijke eenvoud van Johanssons beelden maken het voor de kijker makkelijk zich te oriënteren. Het geeft je het gevoel dat je er zelf deel van bent.

Guido Guidi (Italië, 1941) werkt vrijwel altijd met een grootformaat camera en negatieven van 20×25 centimeter. Die beelddragers zijn net zo groot als de afdrukken die hij daarvan maakt. Het is de grootste camera die hij alleen, zonder hulp van anderen kan hanteren. Guidi fotografeert in sequenties, laat de zware camera enige tijd op dezelfde plek terwijl de tijd verglijdt en schaduwen lengen. Slow photography in optima forma. Ondertussen is het beeld van de 20×25 camera zó ragfijn doortekend dat geen detail ons ontgaat. Bedachtzaam maakt Guidi afgewogen, tijdloze composities in zachte pasteltinten.

Wat Guidi en Johansson gemeenschappelijk hebben, is dat ze geruime tijd aan één plek, aan één onderwerp besteden. Telkens terugkomend en er lang omheen draaiend. Het werken in sequenties is daar een in het oog springend voorbeeld van. Ze kijken en denken diachronisch, in hun onderzoek naar wat de factor tijd doet met hun onderwerp.

Voor zowel Guidi als Johansson is fotograferen een handeling vanuit het onderbewuste. Ze reageren op de dingen die zij zien en op dat moment mooi of lelijk vinden. Het gaat hen niet om het maken van meesterwerken, maar om het volgen van hun impulsen. Eigenlijk doen ze met fotografie precies hetzelfde als wanneer wij door een stad of streek wandelen: je kijkt naar de dingen. En als iets je bevalt, kijk je langer.

Guido Guidi studeerde architectuur, industrieel ontwerp en fotografie in Venetië, waar hij colleges liep bij de architecten Carlo Scarpa en Bruno Zevi en bij de fotograaf en historicus Italo Zannier. Zijn werk werd geëxposeerd in het Guggenheim en Whitney Museum in New York, in het Centre Pompidou in Parijs, tijdens de Biënnale van Venetië en in het Canadian Centre for Architecture in Montreal. Guidi’s oeuvre is verwant met dat van Walker Evans, John Gossage, Stephen Shore, Lewis Baltz en Luigi Ghirri.

Gerry Johansson bracht de jaren ‘60 door in New York, waar hij met een fotocamera zijn omgeving documenteerde. Terug in zijn geboorteland Zweden studeerde hij grafische vormgeving en was vervolgens vijftien jaar grafisch ontwerper – van onder meer fotoboeken. Na het lezen van ’Beauty in Photography: Essays in Defense of Traditional Values’ uit 1981 van de schrijver en fotograaf Robert Adams, stapte Johansson definitief over naar de fotografie. Sindsdien bouwt hij in alle rust en bescheidenheid aan een oeuvre dat, behalve met Robert Adams, verwantschap vertoont met Walker Evans en Robert Frank.